Schrijftwinkeling

In december wordt ze 90, laat ze weten. Met de auto komt ze naar de schrijfstudio op zondagochtend. Ze is er zelfs als eerste. Nee, zonder wandelstok hoor. Ze loopt kranig rechtop.

Ze is er voor de eerste keer en het lijkt of ze even moet wennen aan de andere zeven deelnemers. Maar al snel heeft ze haar pen in de aanslag en gaan we 'los'. In sierlijke letters schrijft ze met haar vulpen, aan de hand van de opdrachten.

Hoe langer we bezig zijn, hoe meer twinkeling ik in haar ogen zie. Maar ook dat ze zich kennelijk moet inspannen om het voorlezen van de teksten te volgen.

Geweldig!

Ik geniet van de teksten die ze schrijft en ben benieuwd wat ze nog meer in petto heeft. Ook de anderen genieten zo te merken van de aanwezigheid en inzet van de dame op leeftijd.

Maar toch...

Vanochtend laat ze weten dat het toch iets te veel van het goede was voor haar. Ze zegt dat het teveel inspanning kost en dat ze voelt dat ze het, gezien haar conditie, niet aankan. Jammer, maar begrijpelijk.

Ik ben wel trots dat ik voor één keer een bijna negentigjarige deelneemster in de wellicht kleinste schrijfstudio van Nederland mocht begroeten.