Hoe schrijven mij inpalmde
Schrijven
Tja, daarop heb ik al lang mijn focus. In mijn boekenrek staat een boek uit 1993, dat hoorde bij een Teleac-cursus. Het heeft de titel "Schrijven van gedichten en verhalen." Teleac staat voor televisie-academie, een begrip dat nu niet meer zo bekend is. Tja, in die tijd waren we met ons allen nog niet online en was het aanbod van cursussen en workshops iets heel anders dan in 2018. Het volgen van een Teleac-cursus betekende ook op tijd je TV aanzetten of je videorecorder programmeren, want "Uitzending gemist" moest nog uitgevonden worden.
In de gids die bij het boekje hoorde noteerde ik data en tijden van de uitzendingen. Maar...ik heb ze nooit compleet gevolgd. Waarschijnlijk ook niet omdat ik toen net een paar maanden mijn lieve dochter geboren was. Het boek belandde in de kast en luiers, fruithapjes en andere fenomenen vroegen mijn aandacht. Ik genoot van het moederschap en de cursus raakte in vergetelheid. Wel schreef ik veel tijdens mijn werk als politie-agent. Maar dat was veel meer feitelijk schrijven, met redenen van wetenschap, zoals dat ik vaktermen heet.
Prikkelen
Toch bleef dat schrijven knagen. Maar het zou nog heel wat jaren duren voordat het een vervolg kreeg. Hoe dat ging, staat me nog helder voor de geest. Picture this, 1 november 2008. Ik doe mee aan een workshop creatief schrijven van schrijfdocent Marjanne Jeurissen, in de bibliotheek in Sittard. In een aparte ruimte zitten we met zes deelnemers aan tafel. Marianne geeft een paar opdrachten en dat werkt inspirerend. Zonder moeite schrijf ik enkele teksten en geniet van wat de andere schrijvers delen in de voorleesrondes. Maar er gebeurt iets bij mij...
Kaboem!
Het is of er een kwartje valt (hoewel we toen ook al euro's hadden). Dit samen schrijven is geweldig! Dit wil ik óók. Maar dan wil ik wel op die stoel van Marjanne zitten...ik wil schrijfdocent worden! Na de workshop vraag ik aan Marjanne hoe zij schrijfdocent geworden is. Ze verwijst me naar schrijfdocent Jos Rosenboom, die in samenwerking met het Huis voor de Kunsten uit Roermond een schrijfopleiding verzorgt. Het blijkt dat dit de laatste opleiding is die Jos geeft, als ik haar bel. En ja, ook al is de opleiding gestart, ik mag instromen! Daarvoor dien ik tien pagina's eigen werk én een motivatie aan te leveren. Maar ik mag alsnog meedoen.
In 2009 start ik met de stage van de opleiding. Die bestond uit het zelf verzorgen van een cursus creatief schrijven in de bibliotheek in Geleen. Best spannend, nu zat ik dus op die plek waar ik zo graag wil zitten. Gedurende de acht lessen die ik verzorgde, ontstond er een hechte sfeer in de groep. Meer en meer werd ieders unieke schrijfstem duidelijk. Intern verkneukelde ik me bij de teksten die voorgelezen werden. Dat was natuurlijk de tekst van de deelnemer, maar ik had een rol bij het ontstaan van die tekst...
Die rol heb ik nog steeds. Sterker nog, met drie deelnemers van die eerste cursus ben ik nog steeds bevriend. Een paar keer per jaar zoeken we elkaar op en stimuleren elkaar. Er hoorde ook een schrijfvriend bij, maar die is helaas overleden. Ik ben dankbaar voor al het moois dat we samen deelden én delen. Daarbij ben ik trots dat één van mijn schrijfvriendinnen twee boeken schreef, een tweede daarmee bezig is en mijn derde schrijfvriendin nu zelf ook schrijfdocent is.
Wat het besluit om een schrijfworkshop te gaan volgen teweeg kan brengen...dat had ik vooraf nooit kunnen bedenken!
PS: wat kan er gebeuren als jij werk maakt van een schrijfcursus?
Als je wil reageren, klik dan hier. Je komt uit op de pagina "Reacties". Alvast bedankt!